پروردگار (رب العالمین)
رده:خدا در اسلام |
خدا در اسلام |
---|
پروردگار (Parvardegār-Parwardigār)، پرورنده. پرورش دهنده. مربی.
ربّ الارباب[ویرایش]
ارباب جمع «ربّ» به معنی پروردگار. ربّ الارباب: رب العالمین - خدای تعالی[۱][۲]
شناخت پروردگار خود به ربوبیّت[ویرایش]
به شواهد شرع و بصائر عقل محقّق، مبیّن شدهاست که مقصود همه شرایع رسانیدن خلق است به جوار باری تعالی و به سعادت لقای آن حضرت و ارتقاء از حضیض نقص به ذروه کمال و از هبوط اجساد دنیّه به شرف ارواح علیّه.
و این میسّر نمیگردد مگر به معرفت اللّه و معرفت صفات او و اعتقاد به ملائکه و رسل و کتب و یوم آخر، زیرا که قوام ممکن به واجب است و قوام عبد به رب.
پس مادام که عبد نفس خود را به عبودیّت نشناسد نه خود را شناختهاست و نه پروردگار خود را. و همچنین تا پروردگار خود را به ربوبیّت نشناسد نه پروردگار خود را شناختهاست و نه خود را.
زیرا که همچنان که عبودیّت مقوّم اوست الهیّت و ربوبیّت عین ذات باری تعالی است، به این معنی که ذات بذاته بدون انضمام معنی دیگر اله و ربّ عالم است. و از این جهت است که میفرماید: وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ (ذاریات، ۵۶).[۳]
خدای تعالی[ویرایش]
پاک است خدای تعالی رَبِ الْعالَمِینَ پروردگار عالمیان.[۴]
پروردگار جهانیان[ویرایش]
«إِنِّی أَنَا اللَّهُ رَبُ الْعالَمِینَ» منم خدا که پروردگار جهانیانم (قصص: ۳۰)
«إِنِّی أَنَا رَبُّکَ» به درستی که منم پروردگار تو[۵][۶]
رَبِ الْعالَمِینَ، آفریدگار و پروردگار همه جهانیان است و همه چیزی بر الوهیّت و ربوبیّت و وحدانیّت و قدرت او نشان است.[۷]
منابع[ویرایش]
- ↑ محمد نعیم، شرح مثنوی، کتابخانه موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی - تهران، چاپ: اول، ۱۳۸۷.
- ↑ سید جعفر سجادی، فرهنگ معارف اسلامی،انتشارات دانشگاه تهران - تهران، چاپ: سوم، ۱۳۷۳ ه. ش
- ↑ احمد بن محمد حسینی اردکانی، مرآت الاکوان (تحریر شرح هدایه ملا صدرا شیرازی)، میراث مکتوب - تهران، چاپ: اول، ۱۳۷۵ ه. ش
- ↑ کاشفی سبزواری حسین بن علی، مواهب علیه (تفسیر حسینی)، سازمان چاپ وانتشارات اقبال - تهران، چاپ: اول، ۱۳۶۹.
- ↑ فرید الدین عطار نیشابوری، لسانالغیب،انتشارات سنائی - تهران، چاپ: اول، ۱۳۷۶.
- ↑ سید جعفر شهیدی، شرح مثنوی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی - تهران، چاپ: اول، ۱۳۷۳.
- ↑ ادهم عزلتی خلخالی، رسائل فارسی ادهم خلخالی، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی - تهران، چاپ: اول، ۱۳۸۱.